Geen medisch advies over darmklachten !

Colonlife verzacht darmklachten

Deze Website en de bijhorende teksten over darmklachten zijn enkel bedoeld als educatieve informatie !
Zie ook www.kanker-is-een-schimmel.be

Niets wat op deze site beweerd wordt kan beschouwd worden als een medisch advies over darmklachten, om een ziekte te diagnosticeren, te voorkomen of te genezen.

Bij een ernstige darmklachten kan inname van ColonLife geen vervanging bieden voor een gepaste medische behandeling van darmklachten ! Vermeldt het product even bij je arts.(zie samenstelling)

Elke wijziging of aanpassing in mogelijke medicatie dient te gebeuren in overleg met je behandelende geneesheer en blijft ten allen tijde je eigen verantwoordelijkheid !

Voel je je echter beter of heb je ergens een mooie ervaring met het gebruik van ColonLife, laat het ons dan weten . Je helpt er mogelijk ook anderen mee.
Klik hier om ze ons te laten kennen
Klik hier om ColonLife te bestellen

Uit Knack, 4 mei 2005 door Dirk Draulans.

De darm kan niet op hetzelfde respect van wetenschappers rekenen als het hart of de hersenen. Maar alles wijst erop dat het een even complex orgaan is, met een even sturende rol in het leven.

Tien meter lang, dat is zo lang als een autobus. Als je hem helemaal openplooit, bedekt hij een voetbalveld. De darm is eigenlijk een gigantisch orgaan, een in vele bochten gewrongen koker die de voornaamste grens vormt tussen het menselijk lichaam en de buitenwereld. Een grens die slechts uit één cellenlaag bestaat. De huid - dat andere contactorgaan met de rest van de wereld - is tenminste nog vele lagen dik, en wordt versterkt door harde stoffen, terwijl de darmwand dun en zacht, en dus ogenschijnlijk kwetsbaar blijft.

De darmcellenlaag moet echter wel in staat zijn om nuttige stoffen te puren uit de constante stroom voedsel en water die voorbijkomt, en tegelijk vijanden buiten te houden die op de loer liggen om die geweldige biotoop die een mensenlichaam is, binnen te dringen.

De darm is ook constant in beweging en wordt voortdurend vernieuwd. Elke dag worden niet minder dan 70 miljard cellen in zijn wand vervangen. Wat hem kwetsbaar maakt voor een van de meest gevreesde ziekten van onze moderne tijd: kanker.

De darm is voorts hypergevoelig voor ontstekingen. Hij huist niet minder dan 100.000 miljard microben, dat zijn tien keer meer microben dan er cellen in het hele mensenlichaam zitten. Die vormen een wereld op zich, met eigen wetten en een eigen dynamiek. Maar de microbenwereld kan ook ontregeld worden, en is op zijn beurt kwetsbaar voor aanvallen, waarbij hij aanleiding kan geven tot zware darmontstekingen.

Darmkanker en darmontstekingen: twee aandoeningen die moeilijk te genezen zijn, onder meer omdat er tot dusver weinig aandacht is geweest voor doorgedreven onderzoek van het orgaan waarin ze zich manifesteren. Het hart en de hersenen lagen zoveel beter in de markt, er was zoveel meer eer mee te behalen. Het wetenschappelijke topvakblad Science wil daar verandering in brengen. Het gaf vorige maand een dertig bladzijden lange special uit met een stand van zaken van het darmonderzoek. Boeiende lectuur over een miskend orgaan.

De prooi van een python
De darm was het eerste orgaan dat ontstond nadat de natuur meercelligheid als een optie voor het leven introduceerde. Er kwam aan een wezentje dus een binnen- en een buitenkant, een darm en de huid. Pas meer dan 40 miljoen jaar later werden tussen beide in de eerste andere organen gevormd. Parallel met de groeiende complexiteit van het leven werd de darm geplooid en om zijn as gedraaid, in een vrij ingewikkeld maar genetisch goed vastgelegd patroon, om perfect te passen in het lichaam dat hij moet voeden.

De darm vormt mee de basis voor een optimale werking van het lichaam. Zonder voeding vanuit de darm kunnen hart en hersenen niet functioneren. Er is trouwens héél intense communicatie tussen de darm en de hersenen - sommige wetenschappers gaan zelfs zo ver de darm als een soort 'tweede hersenen' te omschrijven. Kleine eiwitten peilen in de darm continu naar de toestand aldaar en informeren de hersenen via snelle zenuwbanen wat er circuleert. De hersenen houden dat angstvallig bij en sturen desgevallend signalen naar hun drager dat hij wat beter moet eten of wat minder moet drinken. Er is voortdurend interactie. Maar dat systeem kan ontregeld raken, door bijvoorbeeld een overdreven afzetting van vet, zodat mensen ongeremd te veel gaan eten en te dik worden. Een situatie waar een lichaam niet voor gemaakt is, maar waar het niet altijd gepast op reageert.

In tegenstelling tot wat wij soms denken, is de darm geen statisch, maar een dynamisch orgaan. Dat blijkt vooral - zoals in de wetenschap wel meer het geval is - uit de analyse van extreme gevallen, in casu dieren waarbij de darm lange tijd inactief is en dan plotseling in actie moet komen, zoals bij kikkers of eekhoorns die een winterslaap houden, of bij slangen die maar eens om de zoveel maanden eten.

Een darm past zich meteen aan. De darm van een python verschrompelt in de periode dat hij niets eet. Maar binnen de kortste keren nadat de slang een prooi heeft opgezwolgen, verdubbelt hij in omvang. Dat komt omdat de plooien in de darm, en de miljoenen uitsteeksels op die plooien (de microvilli), plotseling veel meer bloed krijgen, en/of veel vocht uit het darmkanaal opnemen, waardoor het orgaan gaat uitzetten. Het gaat dus niet om een mechanisme waarbij de celgroei gestimuleerd wordt, want dat zou te lang duren. Het gaat eigenlijk om het oppompen van de darm. Om dat allemaal te sturen, gaat de omvang van het hart van een slang met 40 procent toenemen in de eerste dagen na het verorberen van een prooi.

Overwinterende kikkers kunnen tot 80 procent van hun darmvolume verliezen tijdens hun inactieve periode. Maar ook daar wordt de darm meteen in gang gezet als er gegeten moet worden. Uit experimenten is trouwens gebleken hoe flexibel een kikkerdarm kan zijn. Hoe langer een darm is, hoe meer nuttige stoffen hij uit het doorstromende voedsel kan puren. Kikkervisjes die in voedselarme omstandigheden opgroeien, of in omstandigheden met veel competitie voor voedsel, ontwikkelen een langere darm dan kikkertjes die in gunstiger omstandigheden het leven zien. Ze kunnen dus méér halen uit minder voedsel.

Als er echter rovers in de buurt zijn, zoals libellenlarven, wordt een deel van de kikkerdarm opgeofferd. Een lichtere buik impliceert een hogere snelheid om weg te schieten. Zeker omdat een deel van het weefsel dat niet in de darm gaat, geïnvesteerd wordt in de staart waaruit een kikkervisje de kracht puurt om aan belagers te ontsnappen. Zelfs de darm wordt in de greep gehouden door de ijzeren wet van de balans, van het geven en nemen in functie van een optimale aanpassing aan lokale levensomstandigheden.

Het is uiteraard bijna ondoenbaar om dat soort experimenten bij mensen uit te voeren, maar er zijn geen ernstige redenen om aan te nemen dat onze darmen minder flexibel zouden zijn dan die van andere dieren. De structuur van de mensendarm wordt wel kritisch onder de loep genomen. Er blijken verschillende soorten cellen in te huizen, met allemaal een specifieke functie: cellen die enzymen afscheiden om suikers te verteren en voedingsstoffen op te nemen, die een soort slijm afscheiden dat de darm moet beschermen, die allerhande hormonen produceren waarmee de werking van de darm gestuurd en gecontroleerd wordt, die eiwitten loslaten om potentiële aanvallers aan te pakken.

Sterven door kanker Lees verder